Gisteren kon ik het verslag weer niet opslaan omdat mijn telefoontje leeg was en ik met mijn ipad op de hotspot van mijn telefoon zit. Ik was bang dat ik het verhaal weer kwijt was. Maar ik kwam op het goed idee om het kopiëren, de volgende dag opnieuw in te loggen en een nieuw verhaal te beginnen, en toen kwam het verhaal via plakken weer te voorschijn.

We hebben redelijk geslapen. Veel gewoeld en gedroomd (waarschijnlijk door de warme kamer. We hadden ontbijt in een zeer klein, èrg warm kamertje. Er werd een tafeltje voor ons schoongemaakt en toen kregen we een croissant, wat sap en de thee die we graag wilden. Maar omdat het apparaat kapot was, werd er heet water uit de kraan + theezakje in de magnetron verwarmd. En ja, we konden ook wel heet water in de thermoskan krijgen. Een schaaltje met water werd in de magnetron heet gemaakt en toen via een trechter in de thermoskan gegoten. En waar ik al bang voor was gebeurde: hij goot er veel te veel in en het stroomde over de bar ( onder toeziend oog van zij vrouw, die natuurlijk begon te mopperen). Ons ontbijt en uitchecken heeft nog nooit zo lang geduurd, dan bij deze overigens heel aardige man!

Om 10.30 hadden we broodjes,cola en nieuwe zonnebrand bemachtigd (waarbij ik door heel veel mensen in de supermarkt ben geadviseerd) en waren we op pad. We zijn naar de route gereden (7km), en hebben toen in een parkje eerst maar eens en bakje koffie genomen. Daar kwam ook een dochter en moeder, op wiens bankje we schijnbaar zaten. De moeder vroeg maar steeds hoe ik aan de plek op mijn knie kwam en of ik Frans sprak. Toen ze ook nog een koekje van ons kreeg waren bij het weggaan de beste vrienden. Ik kreeg allemaal kushandjes!

Na 22 km hadden we zo’n dorst, dat we eerst maar eens cola hebben gedronken bij een wegrestaurant. Toen we daar zaten raakte een boer met een enorm landbouwapparaat achter zijn trekker, met de achterwielen van de weg. Toen hij daar uit probeerde te komen trok hij alle wegbewijzering van zijn plaats. Het lukte hem niet om er uit te komen; arme boer!

Het was weer enorm warm: 37 graden, en we hadden er nu toch wel wat last van. We hadden steeds wat voor de wind, maar in de middag draaide de wind, werd krachtiger en hadden we dus weer een stevige tegenwind. Tegen 1 uur vonden we weer een mooi bankje onder bomen, met een kraan in de buurt, waar we op het gras ook weer een slaapje konden doen. We hebben daar ook een hotel geboekt en zijn om half 4 weer verder gegaan.

Het was nog steeds ontzettend warm. Maar het traject dat we nu reden werd steeds leuker. We reden net als ‘s morgens eerst nog door oneindige akker gebieden, met heel weinig huizen. Maar zolangzamerhand kwamen de dorpen weer en werd het weer veel gezelliger. Toen we een dijk opmoesten zagen we plotseling de prachtige Lagune Valli di Comacchio, een paradijs voor vogels. Er waren nu heel veel flamingo’s! Een eindje verder moesten we met een veerpont over de Reno. Gelukkig waren we nog op tijd, want hier hadden we helemaal niet meer aan gedacht.

Het laatste stuk naar Cesenático moesten we een heel stuk (kilometers) langs een erg drukke weg rijden, zonder dat er een fiets gedeelte was. Dat was érg vermoeiend! We hebben in een wegrestaurant maar even een pauze gehouden. Toen nog het laatste stuk door de stad. We merken dat al dat drukke verkeer best veel voor ons is, zeker na een hele dag fietsen.

Maar toen waren we dan toch weer op ons slaapadres. Een hele ruime kamer en badzaal, modern, met mooie italiaanse meubeltjes en lampen. Een heel gedoe trouwens weer, om de fietsen via een aantal trappen door het huis heen, achter het huis te krijgen. ‘S avonds zijn we nog het mooie en gezellige stadje in geweest; allemaal terrasjes! Die Italianen gaan graag in mooi gekleed uit. Toen we thuis kwamen was het half 11 en zijn we meteen het bed in gedoken.

We hebben 59 km gefietst.